Геніяльны ход, які мог бы зрабіць вярхоўны галоўнакамандуючы РБ

Ці сьвяткаваць Дзень беларускае вайсковае славы?

Ці напраўду пад Воршай мы зьдзяйсьнілі агаламшальную перамогу над маскалямі? І хто «мы»? Тады ж не існавала ані беларусаў, ані расейцаў. А тая вайна была адно сутычкай фэадалаў. Таму, нібыта, і сьвяткаваць няма чаго.

Так можна казаць і пра Грунвальд. Вось яшчэ нядаўна Вітаўт карыстаўся тэўтонцамі дзеля вырашэньня міжусобных канфліктаў, а сёньня ўжо разам з братам выступіў супраць Ордэну. Бо так легла палітычная карта.

Сёньня — адно, заўтра — іншае. Сёньня Вітаўт паганец, заўтра — каталік. І, насамрэч, невядома, колькі там было войскаў. Можа, як у распіяраным Лядовым пабоішчы — жменька рыцараў і натоўп ліцьвінаў з парай сотняў наймітаў-кантрактнікаў?

Дык ці варта сьвяткаваць?

Чаму вучаць нашых дзяцей?

Пакуль мы спрачаемся над мэтазгоднасьцю гэтых сьвятаў, нашыя дзеці вучаць гісторыю па агульных з расейцамі «адзіных» падручніках. А там усё тое ж — гераічны Аляксандр Неўскі, вялікі Петр 1, Сувораў ды Кутузаў.

Мы горача спрачаемся, ці дбаў Каліноўскі пра інтарэсы беларусаў, ці можна прылічаць да нас Касьцюшку, а ідэолягі-русафілы ўсё ўжо прадумалі і разьмеркавалі: Касьцюшка і Каліноўскі — палякі-нацыяналісты і да Беларусі ніякага дачыненьня ня маюць.

І гэтае аўтарытэтнае меркаваньне будзе стоадсоткава ўлічана пры складаньні «адзіных падручнікаў». І нам давядзецца тлумачыць дачцэ (сыну), што насамрэч усё было ня так, а яна (ён) скептычна пытацца: «Ты хочаш сказаць, што ведаеш гісторыю лепей за тых, хто складаў падручнік? І, калі гэта сапраўды так, навошта я хаджу ў гэтую школу на гэтыя заняткі?». І што тут адказаць?

Нам пакінулі вайну і пасьляваенныя дасягненьні гераічнага беларускага народу. З усёй шматвекавой гісторыі. А мы й ня супраць! Літоўскія князі— ня нашыя, Княства — таксама літоўскае, Грунвальд — супярэчлівы, цяпер ужо й бітва пад Воршай поўная сур’ёзных пытаньняў...

Расейцы ствараюць гістарычныя міты, якія часьцяком ня маюць дачыненьня да рэчаіснасьці, пішуць кнігі, здымаюць фільмы, майструюць падручнікі — і ўсё ажывае — перамога расейскае зброі пад Барадзіном, рэфарматар Пётр і тактык Аляксандр Неўскі. Ня кожны здатны пераасэнсаваць гэтую ўсмактаную ў дзяцінстве інфармацыю.

Што супрацьпаставіць расейскім гістарычным мітам?

Што мы можам супрацьпаставіць? Псэўдаінтэлігентныя спрэчкі і скепсыс? Шматлікасьць поглядаў на гістарычныя падзеі? І так пераможам? Ці мы ня хочам перамагаць, адно атрымліваем асалоду ад сябе, такіх эрудыяваных, начытаных, абазнаных, сучасных, прыгожых і, як прынята, дзіўнаватых і парадаксальных?

Тым часам набліжаюцца так званыя «вучэньні», Польшча зачыняе памежныя пераходы (невядома, на які тэрмін), Літва зьбіраецца зрабіць тое ж самае, патыхае чымсьці зусім нядобрым...

Геніяльны ход

Вось тут бы вярхоўнаму галоўнакамандуючаму РБ і зрабіць геніяльны ход, якога ад яго ніхто не чакае, і ў адказ на словы: «Ну, что, Александр, теперь твоя очередь. Вступай в войну, с тебя Сувалкі і весь корідор!», разьвярнуцца на 180 градусаў і абвясьціць:

«Дарагая Яўропа! Мы, беларусы, з табой! Прымі нас назад у сям’ю еўрапейскіх народаў! Нас вынудзілі быць з Расіяй, но вы не прадстаўляеце, какое даўленіе на мяне аказвалася, как мяне ўніжалі, чым мне ўгражалі, какой быў шантаж! Но вот цяпер у нас есьць ядзернае аружые і «Арэшнік», і мы гатовы прымяніць гэта ўсё проціў расійскага агрэсара. Наша армія ў поўнай баявой гатоўнасьці! Дарагая Урсула, ждзём тваіх прамых указаній».

Вось тут бы пачалося! Пуцін замітусіўся б, а вольных войскаў няма, каго накіроўваць на Паўночна-Заходні напрамак? Пачалася б татальная дэмаралізацыя: «Мы думалі, «батька» назаўжды з намі, а яны ўсе здраднікі, аказваецца! Дык хто нашыя сапраўдныя саюзьнікі? Толькі гэтыя вузкавокія? Ды пайшло яно ўсё!». Дэзэртырства, здача ў палон, развал імпэрыі...

Але ці здольны на такія нетрывіяльныя хады той, для каго Масква — «сталіца нашай родзіны», хто вучыў гісторыю па савецкіх падручніках і ніколі ў жыцьці не сьвяткаваў Дзень беларускай вайсковай славы?