«Наталля Эйсмант можа ўсё». Арыштаваны за хабары дырэктар Палаца Рэспублікі ўжо на свабодзе

Спачатку яго перавялі з СІЗА пад падпіску аб нявыездзе, а днямі і ўвогуле адпусцілі. Вярнуўшыся на былое месца працы, каб забраць рэчы, чыноўнік ледзь не з парога заявіў, што з турмы яго выцягнула Наталля Эйсмант, а вось ягоным паплечнікам давядзецца яшчэ пасядзець, бо ў іх такой сяброўкі няма.

Максім Прыхадоўскі — хоць і дробны, але сапраўдны любімчык пралукашэнкаўскага лёсу: пачаўшы з простага вясельнага тамады ў Бярозе, ён выслужыў сабе дырэктарскае крэсла ў Палацы Рэспублікі, «стол-кніжку» ў Мінскім гарадскім савеце і мяккую падушку ля ног беларускай вертыкалі.

У жніўні 2025 года здавалася, што на яго кар'еры можна ставіць крыж — Прыхадоўскага, аднаго з арганізатараў «Марафонаў адзінства», адправілі ў СІЗА за карупцыю.

Якім жа здзіўленнем было для яго калег па Палацы Рэспублікі вяртанне адстаўленага дырэктара ўжо праз два месяцы.

Адзін з супрацоўнікаў Палаца Рэспублікі на ўмовах ананімнасці распавёў «Нашай Ніве» пра наменклатурнае ўваскрашэнне Прыхадоўскага:

 — І я, і ўсе былі проста ў шоку, калі ён з’явіўся. Пры гэтым зайшоў як ні ў чым не бывала — з усмешкай, з жартамі, як заўсёды паціснуў рукі… Асабліва і не схуднеў, хаця погляд, вядома, быў спалоханы, вочы нібы заплаканыя. Каб вы разумелі, усе гэтыя месяцы тэма Прыхадоўскага была пад забаронай — усе толькі перашэптваліся.

Мы ведалі, што яго злавілі на месцы злачынства, у момант атрымання хабару, але не ў Палацы — сустрэча была дзесьці ў горадзе.

Пасля гэтага яго кабінет апячаталі, усю тэхніку забралі. У нас пастаянна былі нейкія людзі, допыты, вобшукі — тут ужо было не да канцэртаў. Кіраўніцтва казала, што Максім Анатолевіч адсутнічае на нявызначаны тэрмін. Але мы ж усё разумелі — з таго месца звычайна не вяртаюцца, а тут ён прыйшоў такі ж…

А ён сам усё растлумачыў — гэта чулі некалькі нашых супрацоўнікаў. Прыхадоўскі, смеючыся, сказаў: «Наталля Мікалаеўна (прэс-сакратарка Аляксандра Лукашэнкі Наталля Эйсмант — НН) можа ўсё». Гэта я даслоўна перадаю. І гэтак жа смеючыся пайшоў збіраць свае рэчы.

Яго сапраўды вызвалілі ад пасады дырэктара Палаца Рэспублікі і, паводле ягоных жа слоў, перавялі ў нейкі запаведнік — ці то ў Бярэзінскі, ці то ў Белавежскую пушчу. Але з яго знялі ўсе абвінавачанні, ён больш не фігуруе ў крымінальнай справе, хоць усе ягоныя паплечнікі засталіся за кратамі. І гэта я ўжо сам чуў, калі ён сыходзіў: Прыхадоўскі сказаў камусьці — «Манышаў няхай яшчэ пасядзіць — у яго такой сяброўкі няма». І зноў засмяяўся.

— Як вы даведаліся пра затрыманне Прыхадоўскага?

— Ён проста знік: паехаў на абед і не вярнуўся. Мы зразумелі, што нешта не так, калі яго пачала вельмі нервова шукаць яго асабістая памочніца Вераніка. І калі ўбачылі яе ўсю ў слязах — зразумелі, што нешта здарылася… Ну а што яшчэ ў нас можа здарыцца з чыноўнікам? Арыштавалі.

Хаця ніхто асабліва не здзівіўся — Максім апошнім часам зусім страціў пачуццё меры, было адчуванне, што ён свядома правярае, дзе праходзіць мяжа дазволенага. Усяго было занадта. Ён усімі спосабамі падкрэсліваў, што мае грошы — пачынаючы з дарагіх гадзіннікаў і заканчваючы новымі элітнымі аўтамабілямі проста з салона.

Проста па-чалавечы хацелася сказаць: «Максім, спыніся!» Але ён усё шыкаваў і пастаянна спасылаўся на свае сувязі. Часта паўтараў, што Эйсмант — яго сяброўка, а пасля выбараў усё часцей гучала прозвішча Ганны Сялук, нявесткі Лукашэнкі. Ён вельмі ганарыўся сяброўствам з Качанавай, Маркавым, Гігіным, Лук’янавым… Раней гэтак жа на задніх лапках бегаў перад Верай Паляковай, калі яшчэ быў жывы Макей… Увогуле, перад усімі.

А пасля «Марафону адзінства» яго быццам зусім «накрыла» — ён адчуў сябе гаспадарам свету. І мы ўсе гэта бачылі.

— Дык а якія прэтэнзіі былі ў сілавікоў да Прыхадоўскага?

— У Прыхадоўскага была даўняе сяброўства з Манышавым. Яны вельмі даўно круцілі схемы, і пра гэта ў Палацы ўсе ведалі. З таго, што чуў я, шмат што датычыла тэхнікі і абсталявання.

Максім аддаваў Манышаву канцэртную тэхніку ў арэнду, усё гэта вывозілася з Палаца ледзь не ўначы, а потым вярталася назад. Ніякіх папер не складалася, усё на словах. Я ведаю, што наша дарагая апаратура некалькі разоў усплывала на закрытых вечарынах пад Мінскам і двойчы — на вельмі буйных вяселлях для сур’ёзных людзей, дзе запрошанымі артыстамі былі Меладзэ і Алеграва. Тэхніка на мільёны даляраў проста давалася пагуляць, а паводле дакументаў — яна нібыта стаяла ў зале Палаца Рэспублікі.

Другое — яны ўдвух цалкам кантралявалі канцэртную дзейнасць у Беларусі: Прыхадоўскі «прайграваў» тэндары на правядзенне канцэртаў, артыст сыходзіў выступаць да канкурэнтаў, Палац губляў рэпутацыю, але Прыхадоўскі атрымліваў «адкат».

Трэцяе — гульні на дзяржзакупках: нам патрэбны быў грузавік для перавозкі дэкарацый — у дакументах яго кошт быў указаны, скажам, сто тысяч даляраў, а куплялі яго за трыццаць. Розніца знікала. І пра гэта ў Палацы ведалі многія.

— Як у Палацы паставіліся да вызвалення Прыхадоўскага?

— Ва ўсім калектыве шок ад таго, што Прыхадоўскі на волі. Але ў калектыве рады, што яго знялі з пасады — можа, хоць цяпер наша пляцоўка вернецца ў шэраг прэстыжных. Раней мы былі ў топе — якіх зорак прывозілі! Пры Максіме мы страцілі рэпутацыю, бо праз ягоныя аферы да нас ніхто не хацеў ехаць.

Проста паглядзіце афішу — хто з буйных зорак выступаў у нас пасля прызначэння Прыхадоўскага дырэктарам? Ён жа ўсіх «прадаваў» у іншыя залы, сам набіваў кішэні, а ў нас выступалі «Харошкі» ці Тарыэл Майсурадзэ на паўзалы.

Прыхадоўскі нарадзіўся ў 1980‑м у Бярозе ў сям’і дактароў. Пасля школы спрабаваў паступіць у вучэльню і інстытут, але не прайшоў. Балаў хапіла на дашкольны факультэт у Брэсцкім педагагічным універсітэце, дзе ён атрымаў дыплом метадыста і дзіцячага псіхолага.

Пасля гэтага працаваў ліфцёрам у бальніцы, арганізатарам у Бярозаўскім доме культуры. Трапіў у каманду шансанье Віктара Каліны, які і перавёз яго ў Мінск. Дырэктарам Палаца Рэспублікі Прыхадоўскі стаў у 2020 годзе, да гэтага адпрацаваўшы шмат гадоў спецыялістам канцэртнага аддзела.